Niemand luisterde blijkbaar. Naar mij dan hè. Maar Hidde... Ja hoor! "Hidde kan alle meisjes krijgen" "Ja, Hidde, díe heeft een sixpack en zit op Gymnasium!" Hidde dit, Hidde dat, Hidde zus, Hidde zo. Van de naam "Julia" nóóit gehoord. En áls, begint iedereen te zeggen wat ik allemaal niet kan, en Hidde wel. Hidde mijn jongere broer van 12. Het is verschrikkelijk. Ik vraag me af of een vroeger ook zo was. Toen Hidde nog níet op Volleybal, zwemmen, voetbal en kickboxen zat. Toen hij nog nie...
"JUUULIA! WAKKER WORDEN!" 'Huh?! wasissenaweer¡?!¿'. ik open mijn ogen. Meteen moet mijn mooie droom plaats maken voor Hiddes gezicht. 'Ik sta al op, hoor.', zeg ik. Langzaam schuif ik de deken van me af, en kom uit bed. 'Ik zou maar opschieten, als ik jou was. Mama is boos als je te laat komt hoor!', zegt Hidde. 'JUULIA! OPSCHIETEN!', klinkt opeens van beneden. Ik zucht. 'Jahaa! Ik kom al...!', roep ik terug. Hidde gaat naar beneden. Ik hoor ze beneden praten. '...Goed zo, Hidde...' '... Ga maar gauw naar school...' '...Je zus ook...' Snel kleed ik me aan. Rokje. Blousje. Sjaaltje. Ik ren de trap af. Mama staat in de keuken. 'Ik moet naar mijn werk. Kan jij Hidde van school afhalen als het regent?', vraagt ze aan mij. 'Waarom? Het is 6 straten verderop!', zeg ik. 'Nou, je mag best iets voor je lieve broertje doen, Julia.' , zegt mijn moeder. Voordat ik iets terug kan zeggen, is ze de deur uit. Ik eet nog een boterham, en stap dan op de fiets, naar school.
